Niemand wil mij meer kennen, het donker is mijn enige vriend.
“Niemand wil mij meer kennen, het donker is mijn enige vriend.” Dat zijn de laatste woorden uit Psalm 88. Enigszins verbaasd leg ik mijn Bijbel voor me op de tafel. Ergens hoopte ik na het lezen van het eerste gedeelte van deze psalm op een kanteling, op een God die antwoord, die met Zijn liefde het lied binnenkomt en het smeken van deze wanhopige man verhoort. Maar dat gebeurt dus niet. “Heer, mijn ogen doen pijn van het huilen, ik doe mijn handen omhoog naar u, de hele dag roep ik naar u.” De schrijver van deze psalm zit er helemaal doorheen. De verhoring van het gebed blijft uit en we blijven in het donker achter.
Sinds een aantal maanden probeer ik elke dag te beginnen met een gedeelte uit de bijbel volgens een rooster uit de wereldwijde kerk. Deze dag stond psalm 88 op het schema. Niet bepaald het meest opbeurende gedeelte dacht ik en ik vervolgde mijn dag. Na een dag werken bespraken we deze psalm aan tafel. Nog steeds even verbaasd over het verloop van deze psalm ontstond er toch iets moois; Nergens in de psalm staat dat God er niet is, dat God deze man verlaten heeft en nergens staat dat God geen liefde is. Sterker nog, tussen de regels door staat er dat God wel liefde is. Dat God wel trouw is en dat deze God wonderen doet en vol goedheid is.
Alleen het kan soms zo donker zijn dat we dat niet zien. Dat onze zorgen en omstandigheden alle sprankjes licht wegnemen en onze blik op wie God werkelijk is vertroebeld. Toch is God dichtbij misschien zit hij wel naast ons in de donkerste momenten van ons leven. Sterker nog, Hij is daar al geweest en heeft die dood en duisternis overwonnen.
Een aantal dagen lees ik psalm 139. In vers 8, 11 en 12 vind ik iets wat mooi aansluit bij wat ik eerder opmerkte. “… Ik kan wel afdalen naar het land van de dood, maar daar bent u ook”. In vers 11 en 12 lees ik dit: “(11) Ik kan wel willen dat het donker wordt, zodat u mij niet ziet. Ik kan wel willen dat de dag verandert in nacht. (12) Maar voor u is het donker niet donker. Voor u is de nacht net zo licht als de dag. De duisternis lijkt op het licht”.
De foto die ik er bij maakte kwam vanuit een beeld dat ik kreeg nadat ik die dag Psalm 88 las. Gelukkig gaat het mentaal goed met me. Ik kan me voorstellen dat deze blog en foto iets anders suggereren. Ik vind het mooi om te merken hoe mijn houding van verbazing over het verloop van de psalm veranderde in dat God ook in het donker is, ook al zien we hem niet altijd. Hij is er, dat is zeker!